گفتن از فلسطین باید برنامه‌ اصلی سینمای استراتژیک باشد

همه عمرش را در مبارزه و مقاومت گذرانده و بسیاری از عزیزان و اعضای خانواده‌اش در همین راه شهید شدند. شهادت این مرد بزرگ به اندازه کافی سخت بود و سخت‌تر این‌که شهید هنیه را که مهمان ما بود در ایران به شهادت رساندند و قطعا اگر خدا بخواهد انتقام شهادت هنیه را به‌خوبی خواهیم گرفت. به عقیده من بیان سینمایی وقایعی مانند ترور شهید هنیه از اهمیت بالایی برخوردار است، اما به‌شدت کند پیش می‌رود. ساخت این نوع فیلم‌ها که از حوادث معاصر به‌خصوص رخدادهای سیاسی و منتسب به ایدئولوژی خاصی حرف می‌زنند، هم از سمت سینما هم از سمت مسئولان و ارگان‌هایی که باید برای این کار به ما کمک کنند، چالش و دشواری‌هایی دارد. این رویدادهای استراتژیک باید کمی دراماتیک شوند و با دخل و تصرف‌هایی که به حقیقت ماجرا خدشه وارد نکنند، به زبان سینما و درام نزدیک شوند و همین کار را برای هر دو سمت سخت کرده است. امروز اهمیت مسأله فلسطین بر همگان روشن شده است؛ در‌واقع فلسطین به یک موضوع استراتژیک در سطح جهانی تبدیل شده و دیگر موضوعی حاکمیتی و مربوط به دیدگاه برخی دولت‌ها نیست. در این بین هنرمندان بسیاری نیز بر ضرورت توجه به بحران فلسطین واقف هستند، اما موانع و مشکلات انجام کار فرهنگی در این زمینه باید تسهیل شود تا مدیریت فرهنگی کشور نیز با دغدغه‌مندی واقعی و باصبر در کنار هنرمندان بایستند و حمایتگری کنند تا آنها نیز مسئولیت خود را در قبال فلسطین به نتیجه برسانند. 
زمانی شاید مسأله فلسطین برای تعدادی از کشورها مهم بود اما امروز تمام دنیا درگیر این موضوع شده‌اند و انسان‌های آزاده در سراسر جهان می‌خواهند که سرزمین این مردم به آنها بازگردانده شود. اما با این‌که امام‌خمینی‌(ره) از نخستین افرادی بودند که موضع جدی و روشنی نسبت به فلسطین داشتند، همچنین این‌که ما بزرگ‌ترین حامی این ملت هستیم اما از منظر فرهنگی و استفاده از ابزار سینما برای تبیین این مهم، کار جدی‌ای انجام نداده‌ایم که مسأله را از زوایای گوناگون نشان دهد. بنابراین کار در این زمینه باید یکی از برنامه‌های اصلی سینمای استراتژیک باشد. فضای فرهنگی‌ای که در زمینه ساخت این فیلم‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند، بسته است و بیشتر انتظار دارند با فیلم مستندی که تمام آن مبتنی بر واقعیت است روبه‌رو شوند درحالی‌که سینمای داستانی که می‌خواهد ترور یا حوادث مربوط به چهره‌های شناخته شده جهانی را مطرح کند، نیاز به قصه‌پردازی و درام هم دارد و با مستندسازی فرق می‌کند. زندگی انسان بزرگی مانند شهید هنیه باید در سینما روایت شود. باهمه سختی‌هایی که وجود دارد،با گذر ازحرارت و التهابات ناشی از این حادثه، می‌توان با ذهن بازتری به آن فکر کرد و رسیدن به تصویری درست ازچنین شهیدی زمان می‌برد، اما ضرورت دارد. ما باید به روایتی از زندگی شهید برسیم که نه شعاری باشد نه روح و حقیقت فعالیت‌های وی تحریف شود. گفتن از شهید هنیه یعنی شناخت سیری که این فرد در محور مقاومت تا شهادت طی کرده، یعنی شناخت فلسطین و جهان عرب. زمانی که فیلم سینمایی هناس را ساختیم حدود یک‌دهه از شهادت داریوش رضایی‌نژاد و دانشمندان هسته‌ای گذشته بود و ما داده‌ها را جمع‌آوری می‌کردیم و ذهن روشن همسر بزرگوار شهید رضایی‌نژاد به ساخته‌شدن فیلم کمک کرد. حالا اگر فیلمسازی بخواهد در مورد شهید اسماعیل هنیه که به‌تازگی از دنیا رفته‌اند روایتی سینمایی داشته باشد، با این‌که اتفاق تازه است اما دسترسی به منابع در مورد این چهره سرشناس عرب دشوارتر از زمانی است که در مورد یک شهید ایرانی فیلم می‌سازیم. به همین جهت به حمایت جدی‌تری لازم است.